Instalacja odzwierciedla rozproszoną naturę internetu, odwołując się do greckiego bóstwa, które umiało przepowiadać przyszłość.
Instalacja Proteus w wersji 4.1 wyewoluowała w kierunku aplikacji internetowej, która wykorzystujące funkcję śledzenia wzroku w osobistych urządzeniach mobilnych. Natomiast jej architektoniczna wersja stała się modularną, przenośną instalacją, ucieleśniającą w fizycznej przestrzeni interakcje zachodzące w infrastrukturze cyfrowej.
Instalacja odzwierciedla rozproszoną naturę internetu poprzez modularne, rozłożone w przestrzeni ekrany cyfrowe i lustra. Bezpośrednio odnosi się do powojennych megastruktur architektonicznych i koncepcji „architektury proteinowej” Yona Friedmana z lat 70. ubiegłego wieku.
Odbicia na falujących metalowych panelach wzmacniają immersyjny charakter instalacji, a zastosowany złoty materiał odsyła nas do mitologicznego Proteusza, morskiego bóstwa, które schwytane i przymuszone umiało przepowiadać przyszłość. Instalacja przybiera kształt połyskującego oceanu i rozlewa się w przestrzeni galerii niczym cyfrowa infrastruktura internetu jak i naturalne siedlisko tego proroczego bóstwa.
Interaktywne wizualizacje opierają się na stale zmieniającym się zachowaniu zdigitalizowanego ferrofluidu – cieczy magnetycznej. Przekazują ideę niepewności ludzkich interakcji. Powolna ewolucja kształtów zachęca do uważności w kontrze do ekonomii uwagi, rozproszenia i przeciążenia informacjami.
Maria Smigielska to architektka nowych mediów i badaczka z Polski, mieszkająca w Zurychu. Jej praca koncentruje się na tworzeniu znaczących doświadczeń w architekturze i instalacjach artystycznych poprzez integrację mediów mieszanych, projektowania cyfrowego, zaawansowanych technik wytwarzania oraz technologii interaktywnych. Ma bogate doświadczenie akademickie – pracowała m.in. na ETH Zürich, ZHdK Zürich oraz HGK FHNW w Bazylei. Obecnie współpracuje z BFH AHB, gdzie prowadzi badania nad cyfrowym rzemiosłem zorientowanym na człowieka. Jej twórczość artystyczna często łączy sztukę i naukę, a w jej dorobku znajdują się rezydencje artystyczne (ZKM, EMAP/EMARE), zamówienia (Centrum Nauki Kopernik) oraz wystawy na Biennale Architektury w Tallinnie, Biennale Sztuki i Technologii w Trondheim, ZKM Karlsruhe, Muzeum Sztuki Współczesnej w Zagrzebiu, House of Switzerland w Mediolanie.
CompMonks to z wykształcenia architekt i badacz technologii dla architektury, mieszkający w Szwajcarii. Uzyskał tytuł doktora w 2023 roku i obecnie prowadzi badania nad interaktywnym i generatywnym projektowaniem z wykorzystaniem interfejsów mózg-komputer na ETH Zürich. W latach 2010–2015 był profesorem nadzwyczajnym w Departamencie Wiedzy Cyfrowej na ENSA Paris-Malaquais (Francja), a w latach 2014–2016 wykładał w Laboratorium Kultur Numerycznych na EPF Lausanne (Szwajcaria). Jego działalność artystyczna obejmuje serię obiektów projektowych i instalacji multimedialnych, które ukazują potencjał współpracy człowieka z komputerem. Wśród jego ostatnich wystąpień można wymienić wystawę Neurons w Centrum Pompidou w Paryżu (2020), Biennale Sztuki i Technologii w Trondheim (2020) oraz wystawę Biomedia w ZKM Karlsruhe (2021).
