Poezja wydobywana z sekwencji GIFów, zdjęć z kamer leśnych, obrazów astronomicznych i mikroskopowych – zbiorów danych służących uczeniu sztucznej inteligencji o naturze.
Zbiór GIF-ów z różnych zbiorów danych, które artystka zindeksowała na platformie nauki obywatelskiej, gdzie wolontariusze proszeni są o indeksowanie, rysowanie i kategoryzowanie wizerunków z różnych zbiorów danych, zwykle w celu szkolenia algorytmów sztucznej inteligencji przetwarzających obrazy.
Obrazy, nad którymi pracowała Novitskova, obejmują głównie zdjęcia z kamer przyrodniczych, astronomię, embriony ślimaków i komórki krwi małp. Jeśli nadmiar instrumentalnych, nadających się do odczytu maszynowego obrazów może obniżyć jakiekolwiek znaczenie lub wartość estetyczną, Novitskova aktywnie wydobywa z tych zbiorów danych poezję.
Taka poezja pochodzi z połączenia technologii i rzeczywistości, którą próbuje uchwycić: świecące oczy zwierząt, które odbijają światło lampy błyskowej aparatu, cyfrowe artefakty o niskiej rozdzielczości, przypadkowo oszałamiające kompozycje galaktyk i lasów itp. Mechaniczna prędkość GIF-ów jest szybsza niż zwykła ludzka percepcja – jest funkcjonalna dla maszynowego spojrzenia, ale sama w sobie tworzy również nowy rodzaj poetyckiego wizerunku.
Katja Novitskova mieszka i pracuje w Amsterdamie. Bada trwające przekształcenia ekologiczne w sferze życia, społeczeństwa i procesów informacyjnych we współczesnym świecie, rozwijając osobiste strategie przedstawiania ich złożonych form. W swojej twórczości wykorzystuje m.in. rzeźby tworzone na podstawie obrazów i tekstów z Internetu, instalacje oraz publikacje artystyczne.
W 2011 roku opublikowała swoją pierwszą książkę artystyczną Post Internet Survival Guide 2010. Jej prace były prezentowane na licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych na całym świecie, m.in. w: Kunstfort bij Vijfhuizen (2021, wystawa indywidualna), Biennale w Belgradzie (2021), Migros Museum, Zurych (2020), Sharjah Art Foundation (2020), Powerlong Museum, Szanghaj (2019), Hamburger Bahnhof, Berlin (2019), Whitechapel Gallery, Londyn (2018, indywidualna), Estońskim Pawilonie na 57. Biennale w Wenecji (2017, indywidualna), The Public Art Fund, Nowy Jork (2017, indywidualna), Museum of Contemporary Art Kiasma, Helsinki (2017), Greene Naftali, Nowy Jork (2016, indywidualna).
Jej prace znajdują się w wielu kolekcjach publicznych i prywatnych, m.in. w: Museum Ludwig w Kolonii, Moderna Museet w Sztokholmie, Boros Collection w Berlinie, CC Foundation w Szanghaju, Fondazione Sandretto Re Rebaudengo w Turynie, Rubell Family Collection w Miami oraz wielu innych.
