Seria prac utkanych z przewodów elektrycznych. Kable przesyłające sygnały audio sprawiają, że barwne sploty stają się również dziełami dźwiękowymi.
Tkanie jest algorytmiczne, ponieważ każda tkanina składa się z nici przeplatających się w powtarzalnym splocie. To właśnie splot jest algorytmem, który określa, w jaki sposób nici wątku łączą się z nićmi osnowy. Podstawowe sploty to: płócienny, skośny i atłasowy, a z nich można tworzyć wiele kombinacji oraz wzorów pochodnych.
Splot oraz kolory nici wątku i osnowy tworzą wzory. Cécile Babiole interpretuje te wzory jako partytury sekwencji rytmicznych, w których każde przeplecenie wątku odpowiada podstawowej jednostce czasowej – niczym krok w sekwencerze dźwięku. Sekwencja przestrzenna kilimów zostaje przekształcona w sekwencję czasową dźwięków. Dźwięki oparte są wyłącznie na próbkach głosu artystki.
Tkanie jest jedną z najstarszych technologii wynalezionych przez człowieka – stworzoną przez kobiety już w okresie neolitu. Technologia ta wymaga zdolności naukowych (arytmetyki, geometrii, algorytmiki) i może być postrzegana jako daleki przodek informatyki.
Siatka w pracy Loops of the Loom odnosi się zarówno do tkanin tworzonych przez prehistoryczne społeczeństwa matriarchalne, jak i do siatek wykorzystywanych w magnetycznych pamięciach RAM z rdzeniami ferrytowymi, stosowanych w komputerach w latach 1955–1975.
Instalacja składa się z dziewięciu kilimów: Sergé pressé, Sergé Ninja, Sergé roucoulé, Sergé chuchoté, Sergé vocalisé, Pied-de-pie, Sergé essoufflé, Satin à 5 temps i Sergé valsé.
Cécile Babiole jest francuską artystką mieszkającą w Paryżu. Jej praktyka artystyczna rozpoczęła się w latach 80-tych. Początkowo zajmowała się muzyką, a następnie sztuką elektroniczną i cyfrową.
Jej prace łączą sztuki wizualne i dźwiękowe poprzez instalacje i performanse, które z ironią badają media cyfrowe. Obraz, dźwięk i interaktywność to najważniejsze elementy jej praktyki. Od performansów po instalacje partycypacyjne, jej prace koncentrują się bardziej na kwestiach technologii, których standardowe zastosowania stara się obracać i transponować.
Jej najnowsze prace koncentrują się na języku (pisanym i mówionym), transmisji, dysfunkcjach, czytaniu, tłumaczeniu i algorytmicznych manipulacjach językiem. W 2016 roku wraz z Anne Laforet założyła kolektyw Roberte la Rousse, cyberfeministyczną grupę zajmującą się tematyką języka, płci i technologii. Jest także członkinią kolektywu artystyczno-kuratorskiego Le sans titre.
Wystawiała swoje prace na całym świecie: Centre Pompidou Paris, Mutek – Elektra Montréal, Fact Liverpool, MAL, and Lima, NAMOC Beijing, między innymi, oraz wyróżniona licznymi nagrodami i grantami: Ars Electronica, Locarno, prix SCAM, bourse Villa Médicis hors les murs, Transmediale Berlin, Stuttgart Expanded Media Festival.