Praca pionierska dla tworzenia interaktywnego środowiska współdziałania łącząca malarstwo z przestrzennym dźwiękiem, kompozycją generatywną i interakcją.
Instalacja audiowizualna będąca efektem współpracy dwóch wrocławskich artystów – malarza Lecha Twardowskiego i programisty Pawła Janickiego, łącząca środki ekspresji typowe dla sztuk wizualnych z przestrzennym dźwiękiem, kompozycją generatywną i interakcją.
To monumentalna instalacja składająca się z wielkoformatowych obiektów stworzonych z 400 kilometrów papierowej taśmy malowanej przez artystę, eksponowanej „na sztorc”, w sposób tworzący rowki swoistej przeskalowanej płyty – dynamicznego zapisu informacji i emocji. Skumulowany malarski zapis czasu i gestu – codziennego trwającego przez rok procesu malowania przez Lecha Twardowskiego, potężnie emanujący obiektów-modułów jednocześnie konfrontuje swą energię z działaniem mediów interaktywnych.
Część malarską w postaci drewnianego podestu z umieszczonym w jego centrum ekranem projekcyjnym z soli i trzech wiszących obiektów, uzupełnia odnowione, autorskie oprogramowanie Pawła Janickiego oparte na czujnikach na podczerwień i kontrolujące kompozycję dźwięku i projekcję. Generowane na żywo obrazy i dźwięki reprezentują przepływ energii i prowokują publiczność do spontanicznych, emocjonalnych reakcji, których efektem jest dalsze „wzmocnienie” ścieżki wizualnej i dźwiękowej.
Lech Twardowski urodził się w 1952 roku w Brodnicy, a dorastał w Grudziądzu. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w pracowni profesora Zbigniewa Karpińskiego, w 1983 roku wyjechał do Paryża, a w 1995 roku wrócił do Wrocławia. Jego twórczość obejmuje malarstwo, instalacje artystyczne i performanse. Lech wykorzystuje różnorodne media i techniki. Eksploruje teatralne przestrzenie performatywne i współpracuje z muzykami. Obrazy i obiekty artystyczne Lecha Twardowskiego znajdują się w kolekcjach publicznych takich instytucji jak: Muzeum Narodowe w Warszawie, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Paryżu, Dolnośląskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych, a także w kolekcjach prywatnych w Polsce i za granicą.
Paweł Janicki czerpie głównie z osiągnięć muzyki, sztuki współczesnej i medialnej oraz praktyki posthumanistycznej – ale konstruuje formy odmienne od istniejących. Angażuje szerokie spektrum technik, podejść i protokołów: tworzy prace wykorzystujące zmysły syntetyczne, techniki programowania – również w nowoczesnym, poznawczym wcieleniu – oraz elementy inżynierii przestrzeni i materiałów. Ważną rolę w twórczości Janickiego odgrywają konteksty historyczne i bieżące – w szczególności postrzegana historia sztuki i coś, co można by nazwać historią myślenia.
Jest związany z Centrum Sztuki WRO, gdzie jest członkiem rady kuratorskiej, a w 2020 roku przedstawił solową wystawę Point Nemo. Był kuratorem Pawilonu Polskiego na Biennale w Gwangju w 2024 roku. Jego ostatnie afiliacje obejmują instytucje takie jak Funken Academy, Fraunhofer IWU, paneuropejski projekt ArtCast4D/AAASeed. W 2024 roku był kuratorem Pawilonu Polskiego na Biennale w Gwangju 2024 w Korei Południowej. Jego instytucjonalne współprace i prezentacje obejmują NASA (USA), Ars Electronica (Austria), Transmediale (Niemcy), Sapporo International Art Festival (Japonia), Khoj (Indie). Society of Algorithm wymienia jego występy sieciowe wśród wydarzeń kluczowych dla rozwoju tego gatunku sztuki.
