Wszystko wibruje, pulsuje, drży – budynek, ulica, cała planeta; my. Czy możemy poczuć i przekazać naszą współzależność poprzez tę wibracyjną przestrzeń?
W samym sercu Wrocławia budynek Centrum Sztuki WRO łączy swoje drewniane belki konstrukcyjne z metalowymi elementami współczesnej części. Centrum znajduje się na skrzyżowaniu dwóch szerokich arterii komunikacyjnych, wzdłuż których kursuje wiele linii tramwajowych – ich wibracje regularnie przenikają przez architekturę budynku. Ta wibrująca przestrzeń przypomina nam – jeśli jeszcze potrzebujemy dowodu – jak głęboko powiązane są ze sobą istoty, rzeczy i środowisko, czy to w skali budynku, pajęczyny, czy całej planety.
Jak możemy przekazać naszą współzależność poprzez tę wibracyjną przestrzeń? Jak możemy ją ożywić, wcielając w nią naszą własną aktywność, aktywność publiczności i samych mieszkańców? Jak sprawić, by ta wybitnie analogowa przestrzeń stała się postrzegalna, a nawet sensoryczna? Jak mamy rozumieć te „splecione” przestrzenie? Pomyślmy o mnogości wibracji, oscylacji i innych uderzeń w nas samych lub w naszym otoczeniu.
Odnaleźć się w tej wspólnej, pulsującej przestrzeni, wyczuć jej rytm, wsłuchać się w nią i nauczyć się o nią dbać można dzięki unikalnemu urządzeniu (dispositif), które zostało stworzone na miejscu. W ciemnym pomieszczeniu Centrum Sztuki WRO, na środku sali zainstalowano dużą, niemal dwumetrową okrągłą platformę. Na niej spoczywa szklany obiekt przypominający budowlany element – materiałem jest optyczne szkło pochodzące ze starego, zapomnianego zapasu znalezionego w piwnicach Akademii Sztuk Pięknych.
Ten szklany obiekt, przypominający soczewkę optyczną, przecina promień światła. Źródło światła drży pod wpływem intrygującego dźwięku emitowanego przez podstawę: całość zależy od wychwytywanych wibracji budynku. Te wibracje powstają zarówno wskutek lokalnych aktywności – jak przejazdy tramwajów – jak i odległych, głębszych przyczyn, takich jak zwykle niewyczuwalna aktywność geologiczna. Promienie światła wibrujące i załamywane w szkle, dźwiękowa kompozycja tworzona w czasie rzeczywistym – wszystko to sprawia, że owo urządzenie pozwala doświadczyć i zanurzyć się w tej wibrującej przestrzeni – zarazem lokalnej i odległej, znanej i obcej.
Klaudiusz Ślusarczyk – absolwent reżyserii teatralnej wydziału Performing Arts na Uniwersytecie Monash w Melbourne, autor tekstów i artysta wizualny. Jest wykładowcą na Wydziale Sztuki Nowych Mediów Akademii PJATK w Warszawie. W swojej interdyscyplinarnej pracy twórczej Klaudiusz opiera się na szeregu dyscyplin naukowych i artystycznych. Interesują go szeroko pojmowane stany wykluczenia i topologiczne przekształcenia przestrzeni. Jego badania obejmują też pojęcia związane z kształtowaniem się ludzkiej podmiotowości. Koordynował projekty artystyczne w Australii, Japonii i Europie. Mieszka i pracuje w Warszawie.
klaudiuszslusarczyk.cargo.site
Samuel Bianchini jest artystą oraz profesorem nadzwyczajnym w École Nationale Supérieure des Arts Décoratifs w Paryżu (EnsAD) oraz na Uniwersytecie PSL w Paryżu.
W swojej twórczości, wspierając zasadę „estetyki operacyjnej”, bada relacje pomiędzy najnowocześniejszymi technologicznymi mechanizmami, sposobami reprezentacji, nowymi formami doświadczenia estetycznego a organizacjami społeczno-politycznymi. Często współpracuje ze środowiskami naukowymi oraz laboratoriami badawczymi z zakresu nauk przyrodniczych i inżynieryjnych.
Jego prace były regularnie prezentowane w Europie i na świecie, m.in. w: MAAT (Museum Art Architecture Technology, Lizbona), Zürcher Gallery (Nowy Jork), Wood Street Galleries (Pittsburgh), Nuit Blanche Toronto, Waterfall Gallery (Nowy Jork), Medialab Prado (Madryt), Palais de Tokyo (Paryż), Kunsthaus PasquArt (Biel), Art Basel, Instytucie Francuskim w Tokio, Stuk Art Center (Leuven), Fiac, Centre Georges Pompidou (Paryż), Deutsches Hygiene-Museum (Drezno), Narodowym Muzeum Sztuki Współczesnej (Ateny), Jeu de Paume (Paryż), Laboratoria (Moskwa), Biennale w Salonikach, Centre pour l’Image Contemporaine (Genewa), space_imA i Duck-Won Gallery (Seul), Museum of Contemporary Art Ateneo de Yucatán (Meksyk), ZKM (Karlsruhe), Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris i wielu innych.
Po obronie pracy doktorskiej (na Université Paris 1 – Panthéon-Sorbonne) w przestrzeni artystycznej Palais de Tokyo w Paryżu, połączonej z wystawą indywidualną, a także po uzyskaniu habilitacji, Bianchini objął kierownictwo grupy badawczej Reflective Interaction w laboratorium EnsAD. Jest również współdyrektorem nowo powołanej Katedry Sztuki i Nauki (Chaire Arts et Sciences), utworzonej wspólnie z École Polytechnique i Fundacją Daniela i Niny Carasso.
Jest członkiem laboratorium SACRe (Sciences Arts Création Recherche – EA 7410) Uniwersytetu PSL, gdzie aktywnie uczestniczy w programie doktorskim i promuje prace doktorskie z zakresu sztuki i designu. Należy również do kanadyjskiej sieci badawczo-artystycznej Hexagram oraz jest członkiem stowarzyszonym Cluster of Excellence Matters of Activity przy Uniwersytecie Humboldtów w Berlinie.
Współpraca:
Victor Audouze (projekt dźwięku i muzyki)
Wojciech Sikora (inżynieria badań artystycznych – research-creation)
Marzena Krzemińska Baluch oraz członkowie Wydziału Ceramiki i Szkła Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu: Julia Ciułek, Justyna Dżaman, Grzegorz Bibro, Anna Józefowska (badania i projektowanie szkła)
Projekt kuratorowany przez Klio Krajewską, stworzony specjalnie dla budynku Centrum Sztuki WRO na 21. Biennale Sztuki Mediów WRO 2025 (Wrocław, Polska), w ramach współpracy pomiędzy Katedrą Sztuki Nowych Mediów Polsko-Japońskiej Akademii Technik Komputerowych w Warszawie oraz grupą badawczą Reflective Interactive Group działającą w laboratorium EnsadLab, École nationale supérieure des Arts Décoratifs (Uniwersytet Paris Sciences & Lettres).
Podstawa użyta w tej instalacji została pierwotnie zaprojektowana na potrzeby projektu artystycznego The Apprentices (2022) autorstwa Victora Audouze’a, Samuela Bianchiniego, Eleny Tosi Brandi, Corentina Loubeta i Hugo Scurto.
